Η τελευταία συγκλονιστική συνέντευξη της Ελένης Καλαμάρη πριν χάσει τη ζωή της από τον καρκίνο

Συγκλονιστική είναι και η τελευταία συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό “Life&Style”, όπου αποκάλυψε: “Πολλές φορές χρειάστηκα βοήθεια, αλλά δεν ζήτησα. Έχω ακραία υπερηφάνεια και δεν το μετανιώνω. Θεωρώ ότι και αύριο να πεθάνω θα είμαι νικήτρια, πια. Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε ένα λεπτό. Ζούσα με την νοοτροπία ότι η Ελένη δεν έπαθε καρκίνο, αλλά ότι ο καρκίνος έπαθε Ελένη”.

Τα τελευταία λόγια της συγκινούν όσους τα διαβάζουν και δείχνουν την μεγάλη της προσπάθεια να περάσει ένα θετικό μήνυμα και να δώσει ελπίδα σε όσους υποφέρουν.

Στην τελευταία της συνέντευξη μίλησε για το πώς ξεκίνησε το πρόβλημα της υγείας της και τη δύναμη που έπαιρνε από τον γιο της. “Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες έντεκα ημέρες μετά τη γέννηση του γιου μου, πριν από πέντε χρόνια. Το παιδί μου μεγάλωνε και τα μαλλιά μας μάκραιναν ταυτόχρονα. Στην αρχή φορούσα μαντίλια, μετά φόρεσα μια περούκα και άλλη περίοδο κυκλοφορούσα χωρίς τίποτα… Αν δεν πετύχεις τον καρκίνο στο πρώτο στάδιο, θέλει υπομονή. Και εγώ δεν τον πέτυχα στην αρχή του. Ο δικός μου ήταν “ορμοεξαρτώμενος”- δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε την περίοδο της εγκυμοσύνης.”, είπε χαρακτηριστικά.

Ωστόσο, η ίδια αποκάλυψε: “Αν δεν είχα μείνει έγκυος εκείνο το μήνα, το κύτταρο δεν θα είχε τρελαθεί και ο καρκίνος δεν θα είχε εμφανιστεί. Αν έμενα έγκυος τον επόμενο μήνα, το κύτταρο που τρελάθηκε δεν θα ζούσε και ο καρκίνος δεν θα εμφανιζόταν. Ήταν η κακιά στιγμή, που λένε. Γέννησα 26 Μαΐου του 2007 και έκανα την πρώτη χημειοθεραπεία στις 6 Ιουνίου… Δεν με “πρόδωσε” ο γιος μου, αλλά το σώμα μου”.

Μέσα σε μια πενταετία η Ελένη είχε έρθει έξι φορές αντιμέτωπη με τον καρκίνο και είχε κάνει πάνω από 150 χημειοθεραπείες. Είχε χάσει τα μαλλιά της, είχε έντονες πληγές στα πόδια και στα χέρια και έκανε διπλή μαστεκτομή, όπου της αφαίρεσαν το στήθος. “Ο καρκίνος μου τα πήρε όλα. Μου στέρησε ακόμη και την αξιοπρέπειά μου, γιατί έφθασα να κινούμαι με φορείο”, είχε δηλώσει.

Εκείνη όμως, δεν έχανε ποτέ το κουράγιο της κι ακόμη και όταν λύγιζε είχε πάντα στο πλευρό της την οικογένειά της και τον γιο της που την στήριζαν.

Όση δύναμη κι αν έδειξε όμως έχασε τη μάχη βυθίζοντας σε πένθος τους δικούς της ανθρώπους και τον μικρό της γιο, που είναι σήμερα 5 χρονών! “H μεγαλύτερη αρετή στον άνθρωπο είναι η υπομονη… Έτσι προσπαθω να μάθω στον γιο μου…”, ήταν κάποια από τα τελευταία της λόγια σε προσωπική της σελίδα.

Αναρτήθηκε από : Ρεγγίνα (Κύπρος)