Μηχανισμός εκλογικής άμυνας είναι η ασυνείδητη ενδοψυχική διεργασία η οποία τίθεται σε λειτουργία για να ανακουφίσει τη σύγκρουση και το άγχος που πηγάζουν από την επεξεργασία των αντικρουόμενων βιωμάτων, των παλιών και των νέων, επίκαιρων κι ανεπίκαιρων ισχυρισμών
στο πλαίσιο των προεκλογικών εκστρατειών των κομμάτων.
Η κλινική ψυχολόγος του «Π» Αρσινόη Δελλασάλτου αναλύει απλά και κατανοητά τις στρατηγικές που υιοθετούν εκατομμύρια Έλληνες, δυο εβδομάδες περίπου πριν από τις εκλογές, προκειμένου να τρελαθούν λίγο και να μην τρελαθούν πολύ.
Απόσυρση
Οι πολίτες που επιστρατεύουν την απόσυρση, ανακουφίζουν τους εαυτούς τους μέσω της φυγής από την προεκλογική πραγματικότητα, είτε αυτή το επιτρέπει είτε όχι. Οι ουσίες και τα οινοπνεύματα, το ελεονωρομελετικό αλτσχάιμερ, ο επαναληπτικός ύπνος ξεκούρασης από την ξεκούραση του ανέργου, το σκάλισμα της μύτης με τα μάτια καρφωμένα στα περιεχόμενα του κρανίου εξοχόντων κυβερνητικών στελεχών (κενό), η εκούσια, αναίμακτη αυτοτύφλωση και αυτοκώφωση υστερικού τύπου, η καλλιτεχνική δραστηριότητα με εναλλακτικά υλικά (νανογλυπτική με νύχι, μάκα και κακαδάκια), οι εφευρέσεις (το ζωνάρι που σφίγγει μόνο του και δημιουργεί αίσθημα κορεσμού) ή η επίμονη και μονομερής παρατήρηση του μικρόκοσμου των ζωυφίων που δραστηριοποιούνται στο σώμα (από άστεγους ή αρνητές της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ) αποτελούν μερικές απλές, καθημερινές μορφές απόσυρσης.
Άρνηση
Οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν την άρνηση για να κάνουν τη ζωή τους λιγότερο οδυνηρή. Το «Όχι, ρε π…μου!», το «Δεν παίζει με τίποτα» ή το «Δεν γίνεται, δεν υπάααρχει αυτός ο μαλάκας!» είναι μερικές πρωτογενείς εκφράσεις - εκδηλώσεις άρνησης. Αναρίθμητοι είναι οι συμπολίτες μας που συνεχίζουν να ζουν αρνούμενοι μέχρι τελικής επικαιροποίησης του μνημονίου ότι βαίνουν φαγωνόμενοι υπό της τροϊκανικής μαρμάγκας. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε δυο αρνήσεις ισοδυναμούν με μια κατάφαση. Και η «δημοκρατία» μας, σ’αυτήν τη φάση ειδικά, τρέφεται με καταφάσεις.
Εξιδανίκευση
Όλοι μας εξιδανικεύουμε. Κουβαλάμε υπολείμματα της παιδικής ανάγκης μας να τοποθετήσουμε σε βάθρο τα άτομα και τις καταστάσεις από τις οποίες είμαστε εξαρτημένοι. Και φαίνεται ότι αυτή η ανάγκη μπορεί να γίνει τόσο ισχυρή ώστε να επιτρέψουμε ανιδιοτελώς να ξανανέβουν σε βάθρο και ουχί σε βάραθρο οι ξεπεσούρες σαν τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Καραμανλή κ.λπ. (η αγοραία εξιδανίκευση των ΜΜΕ δεν υπόκειται σ’ αυτήν την κατηγορία). Πρόκειται για μακροπρόθεσμα καταστροφική στρατηγική άμυνας του εκλογικού «εγώ» αφού η εξιδανίκευση οδηγεί σε εξιδανείκευση…
Προβολή
Όταν δεν υπάρχει ψυχολογικό όριο ανάμεσα στον πολίτη και στο πολιτικό σύστημα, τότε παρατηρούνται φαινόμενα προβολής. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η μονάδα προβάλλει τον εαυτό της στο σύστημα αναζητώντας μάταια στις κενές του διαθήκες αυτά που επιθυμεί και αισθάνεται (ασφάλεια, σταθερότητα, ιδέες στεγανές που να μην μπάζουν κρύο…) και το σύστημα φροντίζει να αντανακλώνται τα διαβρωτικά συστατικά του στις μονάδες (ενοχές, παρτακισμοί, προσωρινά βολέματα). Ιδιαίτερα αγαπητή οθόνη τα τελευταία χρόνια αποτελεί εκείνη του Σινέ ΣΥΡΙΖΑ… Η σύγχυση πάντως που προκύπτει από τις εναλλαγές των εκράν και των σελιλόιντ επιτρέπει τελικά την αποποίηση των ευθυνών. Κι αυτό είναι πολύ ανακουφιστικό για όλα τα «εγώ»…
Διχοτόμηση
Πρόκειται για μια αμυντική διαδικασία, κατά την οποία το ίδιο υποκείμενο, υπό πιεστικές συνθήκες, διχοτομείται. Εκεί, π.χ., που η ίδια κυβέρνηση προωθούσε τα ίδια συμφέρονται και εξυπηρετούσε σθεναρά μία ομοούσια και διαίρετη καταστροφική πολιτική στην ολότητά της, έρχονται οι εκλογές και οι πρώην συνεργάτες διασπώνται με φανατισμό σε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Τότε, όλα τα «εγώ» του ΠΑΣΟΚ απορρίπτουν οριζοντίως και καθέτως τα νεοδημοκρατικά «εσύ» και τούμπαλιν. Η διαίρεση αυτή ωστόσο σε πράσινο γιν και μπλε γιαν δεν έχει στοιχεία μονιμότητας. Πάλι με μέρες, με καιρούς, πάλι το ίδιο πρασινομπλέ μπαλάκι θα προκύψει. Και σε ποιον θα εκσφενδονιστεί το μπαλάκι; Στα διχοτομημένα «εγώ» ελευθέρας βοσκής που ανεξαρτήτως χρώματος θα κληθούν να το τοποθετήσουν εκεί που ξέρουν.
Παλινδρόμηση
Η παλινδρόμηση είναι ένας ευρύτατα γνωστός μηχανισμός άμυνας του «Εγώ», οικείος σε κάθε γονέα που βλέπει το παιδί του να παλινδρομεί σε προγενέστερα στάδια ωρίμανσης όταν πεινάει, διψάει ή είναι κουρασμένο. Κατά τον ίδιο τρόπο, ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων πολιτών, τώρα που τα προβλήματά του γίνονται δισεπίλυτα και οι ανάγκες ικανοποιούνται λιγότερο, παλινδρομεί σε παλαιοκομματικές φάσεις της ανάπτυξής του. Και να πάλι τα συνθήματα και να οι υποσχέσεις και δώσ’ του επευφημίες. Αν δεν υπήρχε και ο φόβος των μπερνταχίων (πολλοί αμύνονται επιτιθέμενοι), θα στήνονταν και πάλι λαοθάλασσες…
Μηχανισμοί άμυνας στην απόλυτη παράνοια υπάρχουν πολλοί ακόμα. Η απώθηση, ο μεγαλοϊδεατισμός, η εκλογίκευση… Ωχριούν ωστόσο μπροστά στους κομματικούς μηχανισμούς…
tzenh2@lycos.com
Απόσυρση
Οι πολίτες που επιστρατεύουν την απόσυρση, ανακουφίζουν τους εαυτούς τους μέσω της φυγής από την προεκλογική πραγματικότητα, είτε αυτή το επιτρέπει είτε όχι. Οι ουσίες και τα οινοπνεύματα, το ελεονωρομελετικό αλτσχάιμερ, ο επαναληπτικός ύπνος ξεκούρασης από την ξεκούραση του ανέργου, το σκάλισμα της μύτης με τα μάτια καρφωμένα στα περιεχόμενα του κρανίου εξοχόντων κυβερνητικών στελεχών (κενό), η εκούσια, αναίμακτη αυτοτύφλωση και αυτοκώφωση υστερικού τύπου, η καλλιτεχνική δραστηριότητα με εναλλακτικά υλικά (νανογλυπτική με νύχι, μάκα και κακαδάκια), οι εφευρέσεις (το ζωνάρι που σφίγγει μόνο του και δημιουργεί αίσθημα κορεσμού) ή η επίμονη και μονομερής παρατήρηση του μικρόκοσμου των ζωυφίων που δραστηριοποιούνται στο σώμα (από άστεγους ή αρνητές της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ) αποτελούν μερικές απλές, καθημερινές μορφές απόσυρσης.
Άρνηση
Οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν την άρνηση για να κάνουν τη ζωή τους λιγότερο οδυνηρή. Το «Όχι, ρε π…μου!», το «Δεν παίζει με τίποτα» ή το «Δεν γίνεται, δεν υπάααρχει αυτός ο μαλάκας!» είναι μερικές πρωτογενείς εκφράσεις - εκδηλώσεις άρνησης. Αναρίθμητοι είναι οι συμπολίτες μας που συνεχίζουν να ζουν αρνούμενοι μέχρι τελικής επικαιροποίησης του μνημονίου ότι βαίνουν φαγωνόμενοι υπό της τροϊκανικής μαρμάγκας. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε δυο αρνήσεις ισοδυναμούν με μια κατάφαση. Και η «δημοκρατία» μας, σ’αυτήν τη φάση ειδικά, τρέφεται με καταφάσεις.
Εξιδανίκευση
Όλοι μας εξιδανικεύουμε. Κουβαλάμε υπολείμματα της παιδικής ανάγκης μας να τοποθετήσουμε σε βάθρο τα άτομα και τις καταστάσεις από τις οποίες είμαστε εξαρτημένοι. Και φαίνεται ότι αυτή η ανάγκη μπορεί να γίνει τόσο ισχυρή ώστε να επιτρέψουμε ανιδιοτελώς να ξανανέβουν σε βάθρο και ουχί σε βάραθρο οι ξεπεσούρες σαν τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Καραμανλή κ.λπ. (η αγοραία εξιδανίκευση των ΜΜΕ δεν υπόκειται σ’ αυτήν την κατηγορία). Πρόκειται για μακροπρόθεσμα καταστροφική στρατηγική άμυνας του εκλογικού «εγώ» αφού η εξιδανίκευση οδηγεί σε εξιδανείκευση…
Προβολή
Όταν δεν υπάρχει ψυχολογικό όριο ανάμεσα στον πολίτη και στο πολιτικό σύστημα, τότε παρατηρούνται φαινόμενα προβολής. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η μονάδα προβάλλει τον εαυτό της στο σύστημα αναζητώντας μάταια στις κενές του διαθήκες αυτά που επιθυμεί και αισθάνεται (ασφάλεια, σταθερότητα, ιδέες στεγανές που να μην μπάζουν κρύο…) και το σύστημα φροντίζει να αντανακλώνται τα διαβρωτικά συστατικά του στις μονάδες (ενοχές, παρτακισμοί, προσωρινά βολέματα). Ιδιαίτερα αγαπητή οθόνη τα τελευταία χρόνια αποτελεί εκείνη του Σινέ ΣΥΡΙΖΑ… Η σύγχυση πάντως που προκύπτει από τις εναλλαγές των εκράν και των σελιλόιντ επιτρέπει τελικά την αποποίηση των ευθυνών. Κι αυτό είναι πολύ ανακουφιστικό για όλα τα «εγώ»…
Διχοτόμηση
Πρόκειται για μια αμυντική διαδικασία, κατά την οποία το ίδιο υποκείμενο, υπό πιεστικές συνθήκες, διχοτομείται. Εκεί, π.χ., που η ίδια κυβέρνηση προωθούσε τα ίδια συμφέρονται και εξυπηρετούσε σθεναρά μία ομοούσια και διαίρετη καταστροφική πολιτική στην ολότητά της, έρχονται οι εκλογές και οι πρώην συνεργάτες διασπώνται με φανατισμό σε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Τότε, όλα τα «εγώ» του ΠΑΣΟΚ απορρίπτουν οριζοντίως και καθέτως τα νεοδημοκρατικά «εσύ» και τούμπαλιν. Η διαίρεση αυτή ωστόσο σε πράσινο γιν και μπλε γιαν δεν έχει στοιχεία μονιμότητας. Πάλι με μέρες, με καιρούς, πάλι το ίδιο πρασινομπλέ μπαλάκι θα προκύψει. Και σε ποιον θα εκσφενδονιστεί το μπαλάκι; Στα διχοτομημένα «εγώ» ελευθέρας βοσκής που ανεξαρτήτως χρώματος θα κληθούν να το τοποθετήσουν εκεί που ξέρουν.
Παλινδρόμηση
Η παλινδρόμηση είναι ένας ευρύτατα γνωστός μηχανισμός άμυνας του «Εγώ», οικείος σε κάθε γονέα που βλέπει το παιδί του να παλινδρομεί σε προγενέστερα στάδια ωρίμανσης όταν πεινάει, διψάει ή είναι κουρασμένο. Κατά τον ίδιο τρόπο, ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων πολιτών, τώρα που τα προβλήματά του γίνονται δισεπίλυτα και οι ανάγκες ικανοποιούνται λιγότερο, παλινδρομεί σε παλαιοκομματικές φάσεις της ανάπτυξής του. Και να πάλι τα συνθήματα και να οι υποσχέσεις και δώσ’ του επευφημίες. Αν δεν υπήρχε και ο φόβος των μπερνταχίων (πολλοί αμύνονται επιτιθέμενοι), θα στήνονταν και πάλι λαοθάλασσες…
Μηχανισμοί άμυνας στην απόλυτη παράνοια υπάρχουν πολλοί ακόμα. Η απώθηση, ο μεγαλοϊδεατισμός, η εκλογίκευση… Ωχριούν ωστόσο μπροστά στους κομματικούς μηχανισμούς…
tzenh2@lycos.com
Aναρτήθηκε από τον Αριστοτέλη (Νίκαια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου